Παρότι η ελιά είναι τυπικό ξηρόφυτο και μπορεί να αξιοποιήσει τα λίγα αποθέματα του νερού στο έδαφος, για να αποδώσει ικανοποιητικά έχει ανάγκη από κάποιες ποσότητες νερού, οι οποίες πρέπει να παρέχονται κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Εξ άλλου για να καλυφθούν οι ανάγκες της ελιάς σε θρεπτικά συστατικά πρέπει να γίνεται λίπανση με φωσφορούχα, καλιούχα και αζωτούχα λιπάσματα. Καλό είναι ο φωσφόρος και το κάλιο να παρέχονται στο φυτό το φθινόπωρο με μορφή απλών λιπασμάτων και όχι στο τέλος του χειμώνα μαζί με το άζωτο, σε μορφή σύνθετου λιπάσματος. Πολύ σημαντική εργασία, που πρέπει να γίνεται στα ελαιόδενδρα είναι το κλάδεμα. Σε τόπους με ήπιο καιρό το κλάδεμα γίνεται ταυτόχρονα ή αμέσως μετά τη συγκομιδή ενώ σε περιοχές, που πλήττονται από παγετούς το κλάδεμα γίνεται την άνοιξη. Επίσης κατά τη διάρκεια του έτους πρέπει να γίνονται επεμβάσεις φυτοπροστασίας με αποκορύφωμα το καλοκαίρι, όπου είναι ανάγκη να γίνονται ψεκασμοί για τον πυρηνοτρύτη και το δάκο, που αποτελούν τους κυριότερους εχθρούς της ελιάς. Εκτός από την τυπική καλλιέργεια, υπάρχει και η βιοκαλλιέργεια. Στην περίπτωση αυτή τα λιπάσματα είναι βιολογικά και η καταπολέμηση των εχθρών της ελιάς γίνεται με πιο ήπιους τρόπους, λ.χ. στην περίπτωση του δάκου χρησιμοποιούνται δακοπαγίδες.